Door verder te browsen op onze website, accepteert u het gebruik van cookies. We gebruiken cookies om onze website te verbeteren en u relevante advertenties te kunnen tonen. Lees voor meer informatie onze cookieverklaring en privacyverklaring.
De lautenwerck is een soort klavecimbel, maar met een bijzondere twist: in plaats van metalen snaren zijn het darmsnaren, zoals bij de luit, die de klank produceren. Dit geeft het instrument een warme, zachte, bijna intieme toon, die rechtstreeks uit de late renaissance en de barok lijkt te fluisteren. Vooral in de 17e en vroege 18e eeuw was de lautenwerck geliefd in de kringen van componisten als J.S. Bach, die volgens kenners een voorliefde had voor het instrument. De barokviool vormt met haar expressieve toon een natuurlijke aanvulling op de heldere klank van het lautenwerck.
De barokperiode begon als ware avant-garde. Wat tijdens de vroege 17de eeuw ontstond, was een muzikale revolutie die de fundamenten van de muziek uit de renaissance verstoorde. In de nieuwe stijl werden extreme contrasten gezocht, met een overvloed aan versieringen, chromatiek en excentrieke harmonische sprongen. Deze experimenten gaven de muziek een ongekende vrijheid en expressie.
Stap binnen in een vergeten wereld van klank en ambacht, en ontdek de unieke schoonheid van de lautenwerck — een instrument dat je zelden hoort, maar des te meer verwondering wekt.
Matthea de Muynck, barokviool
Dimos de Beun, lautenwerck
